Eén van de kinderen die ik begeleid is echt een gesloten boek voor zijn ouders en vrienden. Hij komt van alles tegen, loopt ongelukkig rond… maar niemand weet wat er in hem omgaat. Hij voelt de behoeft niet om dit te delen met anderen. Neen integendeel, alles voor zich houden is een veel veiliger optie.
Praten over zijn gevoelens, problemen, de dingen die hij meemaakt doet hij niet. Dit is ofwel te bedreigend ofwel in zijn ogen niet relevant genoeg om te delen.
Is jouw kind ook zo perfectionistisch ingesteld? Moet alles perfect zijn? Vindt hij van zichzelf dat hij de perfecte vriend(in), de perfecte zoon of dochter, de perfecte leerling…
Wat is jouw spannendste speelherinnering? Was jij ook zo fier toen je met een zakmes je eerste pijl en boog maakte? Wanneer je bibberend hoog in een boom zat? Je al rollend van een hoge duinheuvel naar beneden kwam? Je eigen kamp in elkaar mocht knutselen met hamers en nagels...
