Heb je dat ook soms voor: je zet je dagelijks voor meer dan 200% in en raak je zo ontgoocheld in het onderwijs? Dat er naast de dingen die goed lopen er nog zoveel voor verbetering vatbaar is? Dat er ondanks de vele inspanningen van veel leerkrachten er toch nog altijd kinderen uit de boot vallen? Wel ik werd er dit jaar weer eens mee geconfronteerd en ik heb het daar moeilijk mee. Maar bij de pakken blijven zitten helpt ook niet. Dus besloten om het op mijn manier aan te pakken.
Doe ik het wel goed genoeg? Geef ik mijn kinderen voldoende kansen? Ben ik niet te streng of net te laks? Waarom is mijn kind ongelukkig? Ligt het aan mij? Doe ik iets verkeerd? Hoe komt het dat mijn zoon of dochter niet tegen mij spreekt? Ben ik echt zo’n grote zaag? Waarom wil ik, mijn kinderen ‘pleasen’? Hoe komt het dat ik het moeilijk vind om grenzen te stellen? Waarom laat ik ze soms over me heen lopen? Wil ik echt de vriend(in) van mijn kinderen zijn? Hoe komt het dat ik mij niet ‘autoritair’ durf op te stellen? Is het omdat aan dit woord een ‘vieze’ connotatie hangt?
Je hoorde het overal op school, op je werk, bij vrienden… Je moest assertiever zijn, weerbaarder, meer haar op je tanden hebben. Durven opkomen voor jezelf, niet over je heen laten lopen. Al van kleinsaf aan maakten mensen zich zorgen over jou. Ze zagen dat je heel snel onder de voet was, dat je je mening in grote groep niet durfde te geven…
Deze dingen zie jij nu terug keren bij je eigen kinderen. Je kind durft geen ‘nee’ zeggen als het iets niet wilt. Je ziet dat je kind niet durft op te komen voor zichzelf, heel regelmatig het slachtoffer is van pesterijen? Misschien heeft je kind een negatief zelfbeeld, laat het altijd over zijn grenzen lopen. Je zoon of dochter is ook weinig zelfstandig en heeft moeite met het omgaan met kleine tegenslagen. Dan is je zoon of dochter niet zo weerbaar als zijn leeftijdsgenoten. Maar wat is dat nu weerbaarheid? Kan je dat leren en hoe doe je dat dan?
