Mijn kinderen loslaten is één van de moeilijkste zaken die er bestaan. Wanneer ik mijn kinderen kansen wil geven moeten ik ze los kunnen laten. Dit voelt heel onnatuurlijk aan want ik als ouder wil mijn kinderen beschermen tegen alles wat fout dreigt te lopen.
In de media verschijnen tegenwoordig verschillende (nogal uiteenlopende) opvattingen over ouderschap: van ploeterouders tot superparents, op een roze wolk of een ouderlijke burnout nabij...
Wat ben ik nu eigenlijk? Welke opvatting past het beste bij mij?
Ooooh, hoe zalig kunnen die zijn! Die toffe jeugdherinneringen. Ja, ja af en toe verkeer ik in een nostalgische bui en dan denk ik terug aan mijn onbezorgde jeugdjaren. Aan die jaren waar ik als kind kattenkwaad kon uitsteken, waar ik met het rijden va toertjes rond de blok, uren zoet mee was. Die jaren waar ik de spelkaarten van onze pa met wasknijpers vastmaakte aan de spaken van mijn fiets. Hoe fantastisch was dat! Door dat geluid dacht ik dat ik op een brommer de buurt onveilig maakte.
