Ploeterouder of superparent?

Ik zie mezelf meestal als een ploetermoeder van 4 pubers, die soms een ouderlijke burnout nabij is. Maar soms voel ik mij een superparent. Vooral wanneer alles in zijn plooi valt. Wanneer ik hoor van anderen dat ik zo’n beleefde, hulpvaardige, lieve kinderen heb. Dan denk ik bij mezelf ‘We doen het toch nog niet zoooo slecht!!’.

Ik ondervind dat ouder zijn soms veel energie vraagt. Soms ben ik doodop na een week met de kinderen en ben ik blij dat het weekend is.

Maar ouderschap is niet altijd kommer en kwel. Oh nee, ook ik beleef super leuke momenten met mijn kinderen. Soms kom ik niet meer bij van het lachen, hebben we heel interessante gesprekken…

Maar hoe komt het toch dat ik mij dan als ploeterouder definieer? Ligt dat aan het ouderschap, aan andere dingen of gewoon aan mezelf?

Ik denk dat ik de lat voor mezelf soms te hoog leg. Ik wil een opgeruimd huis, pubers die luisteren (onmogelijke opdracht voor pubers, daar hebben ze moeite mee. Hun taak is om net het omgekeerde te doen van wat ouders vragen, oh boy ;-). Ik wil een bloeiende zaak uit de grond stampen, veel tijd hebben om af te spreken met vrienden, af en toe qualitytime met mijn ventje en dan ook nog eens iets doen aan mijn conditie. Daarboven op wil ik de wereld nog eens verbeteren en elke avond op tijd een verse maaltijd op tafel toveren.

En ja, mijn man doet ook dingen in het huishouden maar toch blijf ik daar mee worstelen. En als ik dan alles overschouw, heb ik soms de neiging om de handdoek in de ring te gooien.

Waarom doe ik dit mezelf toch aan? Waarom verwacht ik van mezelf om alle ballen tegelijkertijd in de lucht te houden. Waarom heb ik er moeite mee wanneer er 1 bal op de grond valt en daar blijft liggen?

Ik weet het niet. Niemand heeft mij gezegd dat dit bij het ouder zijn, hoort. Niemand verwacht van mij dat ik alles altijd onder controle heb (wat onmogelijk is).

Dus gedaan met het erg vinden dat ik een ploetermoeder ben. Gedaan met mezelf een schuldgevoel aan te praten!! Vanaf nu neem ik de dingen in handen en ga ik loslaten en de boel soms de boel laten.

Vanaf nu ga ik het strategisch aanpakken.

• Mijn huis is soms een gezellige bende. De was en de strijk staan soms dagen te wachten. Maar wanneer er bezoek komt doe ik een extra inspanning. Dan zorg ik dat mijn huis opgeruimd is.
• Ik maak de afspraak dat de kids hun was zelf naar beneden brengen. Ik zet een was op en zijn hun spullen er niet bij dan hebben ze pech. Ik maak mij daar niet meer druk in.
• Aan mijn conditie werken gaat langzaam maar zeker, met vallen en opstaan. Maar op mijn tempo. Nu zoek ik terug een evenwicht tussen werken en bewegen.
• Tijd voor vrienden en familie is ook zo’n heikel punt. Mijn principe wordt van go with the flow. Het ene moment hebben we heel veel bezoekjes en andere momenten is het muisstil. En dat is oké!
• Qualitytime met mijn ventje wordt terug ingepland anders komt het er niet van.
• En dan nog mijn werk. Wanneer je een bedrijfje wilt opstarten, vraagt dat heel veel tijd en energie. En ik ben ook een beetje een workaholic. Ik wil mijn to do’s af hebben, maar soms staan er te veel op het lijstje. Dus vanaf nu probeer ik nog beter te plannen zodat ik toch tijd over houd voor een kopje koffie een filmpje...

Ik ben aan het leren dat ouder zijn jezelf niet al te au-sérieux nemen is en kunnen lachen met de situatie waarin je terecht bent gekomen. Maar bovenal dat ouder zijn, loslaten is vanuit een heel stevig vasthouden. Dat ouder zijn een veilige haven creëren is waar je kinderen altijd terecht kunnen. Dat met vallen en opstaan.

Of je nu een ploeterouder bent of superparent we modderen allemaal maar wat aan, met de beste bedoelingen!!!

Dus leg die lat niet te hoog voor jezelf, geniet van het ouder zijn en Let it go!!!