Wanneer ik over deze vraag nadenk, betrap ik mij er op dat ik toch wel een aantal dingen deed om dit negatieve gedrag terug om te buigen. Waren dat de beste keuzes? Niet altijd, maar op dat moment kan ik er geen andere bedenken.
Je kind lijkt precies een robot, hij beredeneert alles. Zijn denken, doen en voelen zijn eerst honderden keren door zijn hoofd gegaan. Zijn leven speelt daar af. Het lijkt alsof alles reeds vastligt. Zo moet ik mij voelen in deze situatie, dit moet ik denken, dit moet ik zeggen of dit mag ik zeker niet doen.
Alles is stom, saai, hatelijk… Wanneer je iets vraagt, krijg je een bitsig antwoord terug. Want je kind vindt zijn leven een hel. Niks is leuk om te doen en iedereen zegt dat hij moet veranderen. Maar hij wilt dit niet en zegt dat het toch nooit zal lukken. Het liefst van al wilt hij met rust gelaten worden. Geen vervelende vragen stellen en hem maar laten doen.
