Omgaan met de weerstand van je kind

Ja, je kind zet zijn hielen in het zand omdat er iets hem vreselijk geraakt heeft. Wat hem zo geraakt heeft is niet altijd duidelijk voor je kind. Wanneer je kind in weerstand schiet, springt zijn reptielenbrein op. Het reptielenbrein heeft maar één doel voor ogen en dat is overleven. Wanneer je kind dit voor heeft, kan hij niet meer nadenken, onthoud hij niks en leeft op automatische piloot en reageert heel instinctief. Het enige wat hij wil is zo snel mogelijk uit deze ‘onveilige’ situatie geraken. Jouw kind trekt al zijn registers open om jouw goede raad te niet te doen want deze is onbekend en dus veel te bedreigend.

En dan springt bij jouw je reddersgevoel op. Jij wilt zo graag helpen, actie ondernemen. Want zo kan het niet verder. Je wilt dat je kind vrolijk door het leven gaat, het zichzelf niet zo moeilijk maakt.

Maar je ziet je kind elke dag als een hoopje ellende aan de ontbijttafel. Hij sleurt zich naar school en is boos op iedereen. En dat is nu net wat jij, ouder zo moeilijk vindt.

Maar je kind wilt niet geholpen worden, hij wilt zijn problemen niet oplossen. Hij wilt gewoon verder doen, doen alsof er niks aan de hand is. Maar dat is niet vol te houden, dat vreet aan hem.

Wanneer je uitgestoken hand keer op keer geweigerd wordt, wordt je misschien onzeker of zelfs boos. Je weet niet goed meer wat te doen. Je gaat twijfelen aan je ouder zijn. Je vraagt je af wat je verkeerd doet of gedaan hebt. Of je wel een goede ouder bent.

En misschien betrap je je er op dat je de handdoek in de ring wilt gooien. Dat je het helemaal los laat. Je denkt bij jezelf: ‘Dat hij zelf zijn problemen maar oplost, ik heb het gehad.’

Deze reactie is normaal. In zo’n situatie ga jij als ouder ook in weerstand. Want je voelt je gekrenkt in jouw ouder zijn. En het enige wat je wilt, is je kind vooruit helpen. Wanneer je kind telkens je hulp weigert (ook al vraagt hij ernaar) voel je je gekwetst. Je zou graag hebben dat je kind jouw goede bedoelingen als hulp ziet.

Of dit de beste reactie is, neen en dat weet je ook wel, maar het is soms sterker dan jezelf. Maar hoe ga je dan het beste om met zo’n situatie?

Blijf als ouder zeker aanwezig in het leven van je kind, hoe lastig het ook is. Doe met je kind ondanks alles leuke dingen samen. Blijf die band aanhalen. Op die manier laat je aan je kind zien dat je hem nog altijd graag ziet.

Laat je niet verleiden om boos te worden of toe te geven want zo wordt de situatie nog erger. Maar probeer zelf rustig en zacht te reageren op je kind.

Gebruik humor. Humor kan de situatie ontmijnen en terug normaliseren. Samen eens goed lachen haalt een groot stuk van de weerstand weg.

Probeer eens een andere manier van communiceren. In plaats van altijd te praten met jouw kind, kan je eens briefje schrijven. Woorden zijn vluchtig en snel vergeten. Als het op papier staat kunnen ze daar naar terug grijpen op een later moment. Geschreven woorden werken soms beter.

Zorg ervoor dat je zelf er niet onderdoor gaat. Bouw een netwerk rondom jouw gezin op. In dit netwerk zitten mensen waar je bij terecht kan om even stoom af te laten. Die jou ondersteunen en het van jou even kunnen overnemen wanneer jij het niet meer ziet zitten.

En weet dat omgaan met de weerstand van je kind niet evident is. Hoe doe jij dat?

Heb je hier hulp bij nodig, neem gerust contact op voor een gratis verkennend gesprek.