De laatste tijd komen er als maar meer kinderen bij mij terecht waarbij de rook niet meer opklaart. Ze zien het niet meer zitten, weten niet meer hoe ze al de ballen in de lucht moeten houden. Maar stel je eens voor: ‘Als de rook om hun hoofd verdwenen zou zijn, zien ze alles terug helder.’
‘Ik nodig iedereen uit van de klas voor mijn verjaardagsfeestje en ik mag maar naar een paar gaan. Ik zou zo graag voor meer feestjes uitgenodigd worden. Ik deel mijn koekjes uit aan mijn vrienden en wanneer ik er eens eentje vraag, zeggen ze neen.’ Gilt jouw kind. Boos rent hij de trap op en knalt de deur. Oh wee, als er nu iemand iets durft te vragen aan hem.
Niet veel later komt hij snikkend de trap af en vraagt zich af wat hij verkeerd doet. Jouw kind is weer eens teleurgesteld in zijn vrienden. En hij wordt daar dan ooh zo verdrietig van.
Je kijkt nog maar net om het hoekje en je kind heeft je gespot. Zijn keel gaat open mamaaa en daar komt hij aangerend. 'Oooh nee', denk je bij jezelf. 'Waarom heb ik dat gedaan, hij was zo mooi alleen bezig. En nu is alles om zeep. Hij zal me de rest van de dag geen minuut met rust laten'.
