Even terug in de tijd. Op een zekere dag in de maand september. Ik hoor de deur dicht slaan en sta op het punt te vragen: 'Hoe was het op school?' Maar wanneer ik mij omdraai, zie ik nog net dat mijn zoon zijn tranen afdroogt. Hooow, daar schrik ik wel wat van. Wat is hier aan de hand? Dit had ik niet zien aankomen.
Betrap jij je kinderen ook soms op een leugen? Ik ook, mijn kinderen liegen ook soms. Nu liegen hoort bij een gezonde ontwikkeling en meestal is het een fase waar ze door moeten. Wat ik opmerk is dat het liegen toch minder is geworden met ouder worden en dat het bij het ene kind wat hardnekkiger is dan bij het andere.
Alles moet als maar sneller, beter, groter, mooier... zijn. En we doen er allemaal vrolijk aan mee. Nou ja, vrolijk is misschien niet helemaal waar. We doen er aan mee omdat we denken anders uit de boot te vallen, gepasseerd te worden. Dat we op die manier kansen laten liggen. En deze ratrace speelt ook onze kinderen parten.
