Mijn hart brak in 1000 stukjes!

Honderden vragen spookten door mijn hoofd. WAT WAS HIER AAN DE HAND!!! Ik voelde in elke vezel van mijn lijf dat ik klaar stond om in actie te schieten. Dat ik er alles aan ging doen om mijn kind te beschermen. Ik wilde iedereen die mijn kind pijn had gedaan eens goed mijn gedacht zeggen. En wel direct als dat kon!!

Mijn kind kwam huilend thuis en ik had geen flauw benul van wat er speelde. Ik voelde mij echt een slechte moeder. Hoe kon dit nu dat ik dit niet had zien aankomen? Ik had zijn signalen niet opgepikt. Maar wanneer ik er nu op terug kijk, had hij me er op een subtiele manier wel gegeven. Ruzie over huiswerk, elke dag last van hoofd- en buikpijn... Maar tot voor die bewuste dag had ik de link niet gelegd. Ik had niet door dat er iets op school fout liep. Ik dacht dat hij alleen wat tegendraads deed en wat last had van stress voor het nieuwe schooljaar.

Op de koop toe sprak de klasleerkracht mij aan met de vraag of ik op gesprek wil komen. Want mijn zoon had gevochten.

WAT!! Hoe kon dit! Alle alarmbellen gingen af. Er moest iets ergs gebeurd zijn want mijn zoon was niet agressief. Dan moest hij flink uitgedaagd geweest zijn. En ja hij was ook geen doetje. Hij kon heel uitdagend gedrag stellen, maar vechten dat was de eerste keer.

Een gesprek met m'n zoon drong zich op. Nu bleek dat hij door een aantal klasgenoten gepest werd. Blijkbaar voelden zij zich bedreigd door mijn klein opdondertje van 7. Ja, hij had gesprongen van het eerste naar het 3de leerjaar. Hij wou heel graag bij de groep horen, maar wist niet goed hoe? 

Kon ik maar helpen!

Een goed gesprek gehad met de klasleerkracht en we gingen er samen opletten. Maar ik schoot in een kramp. Telkens hij thuis kwam, vroeg ik of hij niet gepest werd of hij al vrienden had... Waardoor ik zonder te weten de druk bij hem opdreef. Hij ging er zich helemaal niet beter door voelen in tegendeel. Het hele voorval hing als een donderwolk boven ons hoofd. De focus lag op het probleem en niet op de oplossing.

Had ik dat maar eerder door! Had iemand maar tegen mij gezegd dat dit niet werkt. Had ik toen iemand naast mij gehad die mee naar antwoorden zocht dan was het probleem misschien sneller opgelost. Uiteindelijk heb ik het losgelaten en vroeg ik niet elke dag meer naar het pestprobleem. We praatten over leuke, positieve zaken. Maar ik hield wel de vinger aan de pols.

Hoe het nu loopt met mijn zoon? Hij is uitgegroeid tot een fantastische puber die weer voor een nieuwe uitdaging staat. Hij begint zijn eerste jaar aan de unief.

Heb jij een zoon of dochter die net als die van mij gepest wordt of met zichzelf in de knoop ligt? En jij twijfelt aan jouw manier van reageren of je weet niet hoe je dit het beste aan pakt? Schrijf je dan snel in voor het TRAJECT: WEERBAAR OPVOEDEN! Want ouders die weten hoe te reageren in een moeilijke, lastige situatie zorgen ervoor dat hun kind terug gelukkig, zorgeloos door het leven gaat. En dat willen wij ouders niks liever! Dus wacht echt niet tot de problemen boven jullie hoofd gerezen zijn. Pak ze nu aan!! Laat je kind niet wachten tot jij bent om het probleem aan te pakken.