Zijn ‘stress olifant’ verplettert alles

Die nieuwe opdracht hangt net als een ‘stress olifant’ die boven zijn hoofd. Zijn ‘stress olifant’ verplettert alle andere gedachten. Van zodra er een groei gedachte (Misschien moet ik het eens proberen) nog maar de kop op steekt, wordt ze verpletterd. Zijn ‘stress olifant’ neemt alle ruimte in, in zijn hoofd. En zijn ‘stress olifant’ kan het niet hebben dat jouw kind de uitdaging toch zou aangaan. Neen, daar is geen sprake van want dit is ongekend terrein en die groei gedachte alleen al zorgt voor nog meer stress.

Misschien heeft jouw kind reeds een fantastische strategie ontwikkeld om, om te gaan met zijn ‘stress olifant’. Hij gaat die telkens uit de weg. Hij kiest voor gekend terrein. Doet de opdrachten die hij kent of hij buigt de opdrachten om zodat hij toch op bekend terrein blijft.

Hoe geweldig is dat van jouw kind!! Best knap, niet waar? Maar is deze strategie echt vol te houden? Is dit de beste strategie?

Neen, en dat weet jouw kind ook wel. Maar voor hem is het kiezen tussen de pest en cholera. En dan kiest jouw kind voor het mist erge, hoe zou je zelf zijn.

Hoe kan hij nu zijn ‘stress olifant’ terug in zijn hok stoppen. Hoe kan hij ervoor zorgen dat die ‘stress olifant’ niet telkens alle ruimte inneemt wanneer er iets nieuws op de plank ligt?

Ja, hoe doe je dat?

Stapje voor stapje zal het gaan. Met veel geduld en hulp van de mensen rondom hem. Jouw kind zal succeservaringen moeten opdoen. In een veilige situatie, langzaam maar zeker kleine uitdagingen aangaan. Om de stress onder controle te houden is het belangrijk dat jouw kind weet wat er van hem verwacht wordt. Dat de activiteit duidelijk afgebakend wordt. Dat je de grote opdracht opdeelt in kleinere delen.

Probeer ook de kleine signalen op te vangen. Observeer jouw kind wanneer je samen werkt. Misschien zendt jouw kind duidelijke stress signalen uit. Blokkeert hij helemaal, begint te wenen… Maar misschien zijn ze bij jouw kind subtieler aanwezig. Hij heeft uitstelgedrag, probeert je af te leiden…

Eens dat allemaal duidelijk is, ga je samen aan de slag. Laat je kind zeker de eerste aantal keren dit niet alleen doen. Doe het samen, neem af en toe dingen over wanneer je ziet dat zijn ‘stress olifant’ weer los is. Blijf je kind stimuleren om kleine stapjes te zetten. Stel hem gerust dat hij er niet alleen voorstaat.

Op die manier wordt zijn ‘stress olifant’ terug kleiner en kan hij terug in zijn hok gestopt worden.

Hoe lang je dit samen moet doen, hangt af van jouw kind. De ene zet sneller stappen dan de ander. Maar doe het zolang het nodig is.

Wanneer de afgesproken tijd om is, dan stop je. Ook wanneer de opdracht niet af is. Doe erna iets leuks, ontspannend samen.

Ja ik weet het, dat is niet makkelijk. Want je hebt misschien de neiging om verder te werken tot het af is. Jouw redenering is misschien: Hoe sneller je doorwerkt, hoe sneller je er vanaf bent. Of we zijn er nu bijna, dus doen we nog even door. Maar daar is je kind nog niet aan toe. Deze redenering kan jouw kind nu nog niet maken. Dit is nog veel te bedreigend voor hem.

Wanneer je toch doorduwt, gaat je kind terug in zijn stressmodus schieten en wordt zijn ‘stress olifant’ terug wakker. Misschien is deze 2, 3, 4 keer groter geworden en krijg hem dan nog maar eens in zijn hok. Wat je dan opgebouwd hebt, is in een paar seconden helemaal weer te niet gedaan. En je kan weer van vooraf aan beginnen.

Laat je kind het tempo bepalen. Wanneer jouw kind aangeeft om verder te werken doe dat dan.

Wanneer je merkt dat hij altijd op veilig speelt en zijn vermijdingsstrategie terug bovenhaalt, mag je hem wat uitdagen. Ja, het is vooral een evenwicht zoeken tussen veiligheid en uitdagen. En jij als ouder moet vooral dit evenwicht bewaken, wat sturen.

Zie jij niet hoe je de ‘stress olifant’ van jouw kind terug in zijn hok krijgt, neem dan contact op voor een gratis verkennend gesprek.