Zelfstandige kinder- en gezinscoach worden = hard werken en genieten!!
Je zit al vele jaren met een idee in je hoofd. Je praat er met mensen over en het wordt als maar concreter, maar toch durf je niet te springen. Je haalt allerlei redenen aan om het niet te doen. Teveel werk, niet origineel genoeg, het zal de eerste jaren niks opbrengen, hoe zullen we onze rekeningen betalen, ik kan dat niet, ik ben daar niet voor gemaakt… Maar toch blijft hét idee rondspoken in je hoofd en het wordt als maar moeilijker om het te negeren met flauwe smoesjes. Je moet er echt iets mee gaan doen. Herken je dit?
Wel uiteindelijk heb ik het gedaan. Mijn beweegreden om toch te springen was eigenlijk heel simpel: Ik ben 44 jaar en ga nu iets doen waar ik zin in heb en graag wil doen. Ziezo, zo simpel was het. En als ik het niet probeer, zal ik er later spijt van hebben. Wat heb ik te verliezen. Oh ja misschien wat geld, so what! Dus niks alleen, maar te winnen!!!
Maar eens de beslissing genomen is, begint het harde werk. Eerst en vooral maak je een to-do lijstje op en bij mij werd dit lijstje precies als maar langer. Maar het is mij toch gelukt om de meeste dingen te schrappen. Maar wat raar is aan zo’n lijstje is dat er altijd wel iets op blijft staan of er terug op komt.
Gelukkig was mijn businessplan er al in grote lijnen. Ik had genoeg andere vragen om mee te dealen. Hoe krijg je klanten? Wat is een goede prijs? Hoe bouw je naambekendheid op? Welke formule slaat aan? Online zichtbaar zijn, hoe doe je dat?… Het was al snel duidelijk dat ik een website, foldertjes, naamkaartjes, affiche... nodig had, maar een facebookpagina is ook wel opportune werd mij gezegd. En daar begint het al, hoe doe je dat een groep opbouwen op facebook. In de echte wereld ja, maar op facebook daar heb ik geen kaas van gegeten. Ik moest dus mijn vriendengroep op facebook vergroten en aan hen dan vragen om mijn pagina te volgen. Met andere woorden online op zoek gaan naar mensen die iets kunnen betekenen voor mijn bedrijf. Dus raad vragen aan mijn kids: hoe combineer je bericht en foto, hoe zet je een foto van je telefoon op je facebookpagina zonder je computer nodig te hebben. En hoe zet je er dan een berichtje bij? In het begin vergat ik steeds een foto te maken, maar nu, stilletjes aan, begint de reflex te komen. Ik sta er nog altijd van versteld hoe snel een bericht bekeken wordt.
En dan moet de financiële kant van het verhaal nog geregeld worden. Daar heb ik al helemaal geen verstand van. Boekhouden is voor mij toch wel een groot mysterie. Ooit wel eens in een ver verleden iets gehoord over enkelvoudige en dubbele boekhouding, balans… maar dat is het dan ook. Dus een boekhouder onder de arm nemen, is ook wel verstandig. Gelukkig hadden we er al één en ze zag het zitten om mijn boekhouding er bij te nemen, oef. Dit ging snel. Dit kon ik dus snel van mijn to do lijstje schrappen.
Na al het praktische geregel, had ik tijd om mijn aanbod scherper te stellen. Want soms bleek het aanbod dat ik deed, toch niet zo veel succes te hebben. Dan slaat de twijfel toch wat toe. Is het dat wel, doe ik het goed, zou ik niet beter stoppen? Daar zijn ze weer die vragen die me er misschien toe aanzetten om op te geven, om terug te keren naar het veilige, gekende. Maar word ik daar beter van, word ik daar gelukkiger van? Nee, ik denk het niet. Dus we bekijken het aanbod nog eens kritisch en passen aan. Misschien was het aanbod te algemeen, was de timing niet goed, kennen de mensen mij nog niet… en zo ging ik stap voor stap verfijnen, dingen opnieuw aanbieden. Ideeën komen bij mij meestal als ik in mijn bed lig, wanneer alles stilvalt rondom mij en ikzelf ook. Dan krijg ik ruimte in mijn hoofd om na te denken. Dan steek ik hele workshops in elkaar. Het nadeel daarvan is dat ik niet meer kan slapen, wel daar heb ik nu ook iets op gevonden. Op mijn nachtkastje liggen post-its waar ik mijn ideeën opschrijf. Op die manier vergeet ik ze niet en kan ik met een gerust hart in slaap vallen. Deze ideeën kan ik dan op een later moment verder uitwerken.
Geleidelijk aan komen er opdrachtjes binnen. Komen er kinderen, ouders en organisaties bij mij aankloppen. En je had me moeten zien, toen er voor de eerste keer een workshop kon doorgaan. Ik stond te dansen als een klein kind. Hoeveel keer Yes, Yes, Yes!!!!, ik geroepen heb, je houdt het niet voor mogelijk. Dus de zaadjes die ik aan het planten ben, beginnen stilletjes aan te groeien.
Als maar meer komen er fijne dingen op mijn pad en om eerlijk te zijn voor mij mag het nog altijd meer en sneller gaan. Ja ik weet het, ik ben nog al eens ongeduldig en soms moet ik mezelf wat temperen. Vrienden vragen dan aan mij hoe lang ik al bezig ben, wel geteld een half jaar. En dan geven ze mij deze raad: Je moet er zeker 3 jaar voor uittrekken om een rendabel bedrijfje te hebben. Dus ook niet te snel opgeven, is de boodschap.
Ik weet dat mijn folders verspreid zijn, dat mensen over mijn praktijk praten met elkaar, dat de klanten tevreden zijn en dat zij het nieuws verspreiden, maar af en toe slaat de angst nog toe. Gaat het mij wel lukken, ga ik mijn droom kunnen waarmaken? Ik weet het niet, maar ik zal er verdorie alles aan doen om het te doen lukken. Want ik heb aan mezelf beloofd dat ik iets wil doen dat ik graag wil doen. En weet je wat, het is hard werken en soms zakt de moed me in mijn schoenen, maar wanneer ik bezig ben en gelukkige gezichten zie, weet ik weer waarom ik deze sprong heb genomen. Wel daarom: om samen met kinderen, ouders, organisaties op weg te gaan. Deel te mogen uitmaken van hun groeiproces. Daar doe ik het voor, en jij?