Mijn kind zegt geen dag

Krijg je dan ook te horen dat ik een rot verwend kind hebt? Dat hij een beetje arrogant is of zich boven de rest zet en het de moeite niet vindt om dag te zeggen. Voelt oma zich dan ook telkens afgewezen door het gedrag van je kind? Schaam je je ook? Want het gedrag van jouw kind straalt af op jou als ouder.

Ik moet toch iets verkeerd gedaan hebben in mijn opvoeding. Al mijn andere kinderen hadden daar geen enkel probleem mee, maar mijn zoon wel.

Waar gaat het hier eigenlijk over? Wat komt er allemaal los bij ons volwassenen wanneer je kind geen dag zegt. Het gaat heel dikwijls over onze gekwetste gevoelens. Over hoe wij willen overkomen bij anderen. Maar hebben we al eens stilgestaan bij de gevoelens van ons kind? Neen, zeker niet op het moment zelf want dan hebben we plaatsvervangende schaamte en willen we dat ons kind sociaal wenselijk gedrag stelt. Zodat wij als ‘goede’ ouders gezien kunnen worden. Dus wat doen we? We leggen er nog meer druk op. Omdat we denken dat hij dan dag zal zeggen, maar we maken het eigenlijk alleen maar erger. Met als resultaat hij weigert nog harder, de andere partij is heel ontgoocheld en wij zijn helemaal over de rooie en kunnen door de grond zakken van schaamte.

Maar neem nu eens de plek in van jouw kind. Bekijk eens de situatie vanuit zijn standpunt. Vraag je eens af waarom hij dit gedrag stelt en in welke situaties. Want voor sommige kinderen zoals mijn zoon, was zoiets als dag zeggen, bedreigend. Hij kon niet voorspellen hoe de ander zouden reageren. Zullen ze hem vastpakken, dwingen om dag te zeggen… dit alles maakte de situatie super spannend en zorgde voor een blokkage. Hij wou wel dag zeggen, maar wist niet hoe. En al zeker niet wanneer heel veel ogen op hem gericht waren. Dit zorgde nog voor meer stress.

Het gaat bij jouw kind, net zoals bij die van mij, niet over tegendraads zijn. Hij wil jou helemaal niet in je hemd zetten en doet het al zeker niet om jou te pesten.

Hoe zit het bij jouw kind? Wat zie jij wanneer je de situaties analyseert?

Wanneer ik heel goed keek naar mijn zoon. Dan zag ik een aantal zaken. Wanneer hij gedwongen werd zonder enige uitleg, ging hij in verzet. Wanneer oma hem heel hard vastpakte, wrong hij zich in allerlei bochten om los te komen. Kreeg hij rustig de tijd om te acclimatiseren dan kwam hij uit zichzelf een zoen geven aan opa en oma en dag zeggen tegen alle tantes en nonkels, neven en nichten.

Waarom hij het dan wel deed? Wel de druk was eraf, hij stond niet meer in het oog van de storm. Hij had de situatie terug onder controle en kon zelf bepalen wanneer hij klaar was om dag te zeggen. Is dat erg? Neen, het belangrijkste is dat hij dag gezegd heeft. Op die manier wordt dag zeggen niet iets waar stress op zit.

Maar er is dus werk aan de winkel, vooral voor mij en de andere volwassenen. In eerste instantie ging ik in gesprek met mijn ouders. Aan hen legde ik uit dat ze aan hun kleinzoon een zoentje mogen vragen, maar hem niet dwingen, vastpakken… Want hoe meer druk er op zit, hoe meer hij in verzet gaat. Wanneer wij het ‘moeten’ lossen, komt hij vanzelf wel dag zeggen. Geef hem tijd! Laat hem het op zijn tempo doen!

Ten tweede hield ik een gesprek met mijn zoon. Ik legde aan hem uit dat ik en de andere mensen het fijn vinden als hij dag zegt. Wanneer oma, opa, juf, vrienden… dag zeiden tegen mij of hem, benoemde ik hoe leuk ik dat vond, zonder druk op zijn schouders te leggen. We zochten ook samen naar een alternatief voor het zoenen, waar hij op terug kon vallen als het te spannend werd. We kozen samen voor zwaaien.

Daarnaast probeerde ik ook het goede voorbeeld te geven door dag te zeggen. Want kinderen leren heel veel uit goede voorbeelden.

Door de hele situatie vanuit de bril van mijn zoon te bekijken, hebben we de stress rond dag zeggen, kunnen verminderen. Alle betrokken partijen merkten dat wanneer hij ruimte krijgt, de druk weg is, hij zonder problemen dag kwam zeggen. Nu is hij jongvolwassen en dag zeggen is geen probleem meer. Door de druk van het dag zeggen te halen en hem mee aan het stuur te zetten, heeft hij de stappen gezet die nodig waren en is dag zeggen nooit meer zo’n strijd geweest.

Wat doen jullie wanneer je kind geen dag wil zeggen? Hoe voel jij je erbij?