Kinderen opvoeden, heeft veel weg van planten verzorgen!

Want elke plant heeft zijn eigen handleiding. De hoeveelheid licht, het aantal ml water, hoeveel keer per week, hoeveel voeding hij nodig heeft… is allemaal heel belangrijk om in leven te blijven. Gelukkig bestaan er apps die dit allemaal voor mij bijhouden. Ik heb er zo eentje op mijn telefoon (dankjewel kids).

Maar elke plant heeft ook zijn persoonlijke aandacht en zijn verzorging nodig. Net zoals onze kinderen, ook zij hebben elk een eigen handleiding. Bij de ene al wat duidelijker dan bij de andere.

En zelfs wanneer je alles volgens het boekje doet, kan het nog grondig fout lopen. Je planten kunnen toch er onder doorgaan, hun blaadjes laten hangen of helemaal niet meer te redden zijn.

En toch vind ik dat het opvoeden van mijn kinderen, lijkt op het verzorgen van mijn planten.

Mijn kinderen geef ik ook goede grond om in te groeien. Op gezette tijden geef ik hen water zodat ze verder kunnen en heel regelmatig krijgen ze extra voeding. En dit doe ik allemaal met heel veel liefde.

Wanneer ik mijn kinderen dan zie groeien en bloeien, ben ik heel gelukkig. Je ziet ze hun eigen weg op gaan. De ene groeit rechtdoor en de andere bewandelt eerder een kronkelig pad. Soms moeten ze tegen een steile muur omhoog kruipen. Maar gelukkig ben ik er om hen te ondersteunen.

Maar soms ondanks mijn goede zorgen, loopt het soms grondig fout. Soms staan ze niet meer in bloei of is hun groei gestopt. Soms veranderen ze van een snel groeiend exemplaar naar eentje die er zijn tijd voor neemt. Soms groeien ze helemaal de andere richting uit dan dat ik heb gedacht...

Dan moet ik nadenken wat ze nodig hebben, nadenken over wat er fout gelopen is. En nagaan welke de beste strategie is voor elk kind want onze 4 kinderen zijn alle 4 uniek. Elk kind heeft een eigen manier van groeien en bloeien. Ze hebben ook een eigen manier van verzorging nodig.

Misschien is het tijd om hen te verpotten, misschien was hun pot te klein en hebben ze meer ruimte nodig om verder te kunnen groeien. Misschien heeft mijn traag groeiend exemplaar gewoon meer tijd nodig. Misschien heeft hij of zij wel nood aan een andere omgeving.

Kortom de opvoeding van kinderen heeft veel weg van het verzorgen van kamerplanten.

Ik doe het met hart en ziel, met vallen en opstaan. Soms sla ik de bal mis, maar ik geef niet op. Ik blijf hen voeden, koesteren en verzorgen.

Soms sta ik met mijn gietertje klaar, maar weigeren zij om mijn voeding op te nemen.

Hoe komt dat toch, denk ik dan. Waarom nemen ze mijn voeding niet aan? Dan zie ik ze struggelen en dan denk ik soms ‘told you so!’

Maar, misschien is de voeding die ik voor hen klaar heb staan, niet degene die ze nu op dit moment nodig hebben. Of misschien wil mijn kind zelf bepalen wat hij nodig heeft. En dat is normaal, zij willen niet constant gevoederd worden door mij. Zij willen zelf keuzes maken.

Maar ooh, wat heb ik het daar soms moeilijk mee. Want ik wil mijn kinderen beschermen voor die ‘boze, grote’ wereld, het is sterker dan mezelf. Ik wil niet dat ze in hun ongeluk lopen. Ik wil ze lekker dicht bij mij houden zodat ze veilig zijn. Want ik weet uit ervaring wat er allemaal mis kan lopen. Ja, ja ik weet het, ik reageer vanuit mijn angst voor wat er komen gaat. Soms heb ik de gruwelijkste scenario’s in mijn hoofd: ze worden omver gereden, worden in elkaar geslagen, laten zich meeslepen door foute vrienden, ze maken hun studies niet af… Maar toch moet ik ze loslaten, maar eerlijk dat vind ik niet altijd makkelijk.

Dit wil zeggen dat ik mijn controle stapje voor stapje moet afgeven en dat mijn kinderen als maar meer controle krijgen over de situatie. Dat ik niet constant moet weten waar ze zijn en wat ze doen. Dat ik op mijn tong moet bijten en mijn voeding niet door hun keel moet rammen. Ik luister naar hen en schenk hen mijn vertrouwen want dat is wat ze nodig hebben. En wanneer ze met hun kop tegen de muur hebben gelopen, vang ik hen op, dan ben ik er voor hen. Dan zitten we samen op de bank met een kopje chocolade melk en zwijgen of als zij er aan toe zijn bespreken we samen wat er fout gelopen is en wat ze de volgende keer anders kunnen doen. Dan geef ik toch nog wat voeding, maar dring ze niet meer op. En weet je, ik moet eerlijk bekennen doordat ze zelf hun voeding hebben gekozen, bloeien ze nog mooier dan tevoren.

En hoe zit het bij jou? Wanneer springt bij jou de angstknop op? Wat zijn situaties die dit triggeren?' Hoe kies jij wanneer het tijd is voor het gietertje en wanneer je kinderen zelf hun voeding mogen kiezen? Wat is er voor jou moeilijk aan om dit te kiezen? Hoe doe jij dat, je kinderen loslaten?

Laat maar weten ik ben heel benieuwd.

Heb jij hulp nodig bij het vinden van de juiste voeding, koesteren en verzorgen van jouw kroost? Neem dan contact op en we bekijken samen welke aanpak werkt.