Ik ben een grote zaag geworden

Ik moet mijn kinderen constant aansporen om iets gedaan te krijgen. Ze doen het niet uit zichzelf, waar ik soms kierewiet zot van word. De enige optie die ik dan zie, is hen aansporen. Dan zeggen mijn lieverdjes ook nog eens: Mama je zaagt! Dat komt binnen zeg, maar ze hebben gelijk. Als ik eerlijk ben naar mezelf toe, vind ik dat ook. En weet je wat ik kruip niet graag in de rol van zaag, maar hoe ik het anders moet aanpakken weet ik ook niet.

En het gekke aan de hele situatie is dat we elkaars gedrag in stand houden. Ik zaag omdat ze dingen niet doen. Zij vinden dat ik zaag en doen dan zeker de dingen die ik vraag, NIET. Met als gevolg dat ik nog harder zaag. En uiteindelijk lopen we allemaal geïrriteerd rond. Maar het ombuigen dat lukt precies niet.

Maar stel je nu eens voor dat ik het niet meer doe? Dat ik stop met ‘zagen’. Hoe zou het dan verlopen? Zouden ze effectief de dingen doen die gevraagd worden of zelfs afgesproken zijn? Misschien wel, maar ik vrees ervoor dat ze het dan doen wanneer zij er zin in hebben of wanneer zij er het nut van inzien. Voor sommige zaken is dat geen enkel probleem, maar andere zaken kunnen ze niet zomaar op hun beloop laten.

Ik moet bekennen dat ik niet zomaar ga stoppen met zeuren. Ik zeur alleen maar omdat ik om mijn kinderen geef en hen het allerbeste gun. Ik wil dat het goed met hen gaat, dat ze niet te snel opgeven na een mislukking...

En nu blijkt ook nog uit het onderzoek van de University of Essex dat kinderen van zeurende moeders in de toekomst een stuk succesvoller zijn. Nu heb ik nog een extra reden om te blijven zagen ;-).

Maar de rol van 'de eeuwige zaag' vind ik niet zo leuk om op te nemen. Wanneer ik me bezig hoor dan hoor ik mijn moeder. En dat is nu het laatste wat ik wou. Ik wou absoluut vermijden om zo’n zaag te worden als mijn moeder. Want als puber gruwelde ik daarvan en ik had mezelf plechtig beloofd dat ik dit nooit ging doen. Maar hoe naïef was ik toen. Zagen hoort bij het moeder zijn, heb ik nu ontdekt. Want het is een utopie dat kinderen alles van de eerste keer doen wanneer je iets vraagt (bij mij toch).

Dus probeer ik minder te zeuren. Ik probeer af en toe mijn woorden in te slikken. Ik vraag het maar één, twee keer, allez maximum drie keer en dan is het aan hen. Ik probeer er niet op terug te komen, moeilijk voor mij. Dit doe ik alleen bij zaken zoals hun kamer opruimen, kleren naar beneden brengen… Als zij er voor kiezen om het niet te doen dan moeten zij de gevolgen dragen, niet ik.

De quote ‘Pick your battles’ probeer ik ook toe te passen. Ik probeer na te gaan of ik er een strijd van wil maken of niet. Ik vraag me af of het het waard is om voor te vechten. Is het me niet waard dan stop ik met zagen. Wanneer ik het wel belangrijk vind dan ga ik er voor. Als ik dan bij mezelf na ga voor welke dingen ik kies, gaat het over zaken die invloed hebben op het hele gezin. Of zaken die te maken hebben met hun studies.

Minder zeuren is niet altijd gemakkelijk, maar wel aangenamer voor iedereen. En ik merk dat mijn kinderen dingen af en toe spontaan doen. Zonder mijn gezeur ;-). Hoe cool is dat!