Het plan versus de realiteit

In mijn hoofd is plannen maken en deze dan ook tot een goed einde brengen ‘peace of cake’. Alles loopt perfect, ik ben goed voorbereid, ik weet welke hindernissen ik moet nemen. Wat er eerst op mijn weg komt… Kortom alle te nemen stappen zijn duidelijk. Ik weet wat ik moet doen en er is geen sprake van tegenslagen.

Mijn plan is zit helemaal goed en ik ben er helemaal klaar voor om het uit te voeren. Het kan niet mislopen want ik heb alles wel honderd keren in mijn hoofd overlopen. Dus met goede moed, maar ook met wat gezonde stress zet ik de eerste stap. En wonderwel loopt het vrij vlot, vlotter dan ik gedacht had, wel stiekem gehoopt, maar toch.

Oh wat voelt dit goed aan, ik merk dat mijn idee toch nog niet zo stom was. Ik ben super blij met de keuze die ik gemaakt hebt. Want ik maak goede vorderingen en alles loopt volgens plan. Maar na een tijdje begint de machine te sputteren. Het loopt niet meer zo vlot zoals ik wil. De tegenslagen stapelen zich langzaam maar zeker op en plots zie ik het niet meer. Plots ligt mijn doel veel verder weg dan dat ik ooit had durven dromen. Alle dingen die ik honderden keren in mijn hoofd heb doorlopen, lukken niet meer.

Ik spartel nog even verder en dan kom ik toch op het kritisch punt. Ik besef dat ik keuzes moet maken. Maar kiezen is niet simpel en al zeker niet wanneer ik al heel veel werk heb verzet, zonder veel resultaat. De neiging om mijn plan op te bergen is nu heel groot. Ik voel me mislukt. Ik denk bij mezelf dat het toch niks voor mij is. Dat ik toch nooit rustig zal blijven, dat ik nooit tijd zal hebben om leuke uitstappen te doen met mijn kids. Dat ik best alles bij het oude laat. Dat er toch niks te veranderen valt. Ik kijk met afgunst naar mijn vrienden, kennissen… die er wel inslagen hun plannen uit te voeren.

Hun kinderen kan je altijd door een ringetje halen, ze zijn altijd heel beleefd. En mijn vrienden hebben zee van tijd om leuke dingen te plannen met hun kinderen, hebben tijd voor hun vrienden, hebben heel veel hobby’s… Terwijl mijn kinderen soms over de grond rollen, ik geen zeeën van tijd heb om leuke dingen te doen, dat ik heel veel moeite heb om alles te combineren, laat staan om nog elke dag met vrienden af te spreken.

Herkenbaar? Laat jij je daar ook soms door ontmoedigen?

Maar diep van binnen weten jij en ik dat ook bij hen niet alles van een leien dakje gelopen is. Dat ook zij omwegen hebben genomen of diepe dalen gekend hebben. Misschien laten ze uitschijnen dat alles heel makkelijk verloopt, maar de realiteit is heel dikwijls anders.

En stel je nu eens voor dat je toch kiest om verder te doen. Dat je durft omwegen te nemen. Wie weet brengen deze jou nog op een veel mooiere plek. Misschien heb je die omwegen wel nodig om je doel te bereiken. Je doel bereiken gaat meestal met vallen en opstaan, met diepe dalen en hoge toppen overwinnen. Door stap voor stap op pad te durven gaan. En wanneer je in beweging bent, komen er soms vanzelf fantastische dingen op je weg. Misschien zorgen die omwegen er wel voor dat je je doel kan verleggen of aanpassen. Of is het niet meer zo hard nodig om dit doel te halen, om je plan zo uit te voeren zoals je in je hoofd had.

Kortom de realiteit is altijd anders dan wat we in ons hoofd hebben of op papier zetten. Het is zoveel boeiender, ontroerender. Het doet ons groeien als ouder, partner, mens…

Het is niet altijd evident om vertrouwde paden los te laten. Maar probeer die omwegen, diepe dalen en hoge toppen te omarmen. Want leren, verder geraken, doen we met vallen en terug opstaan. Met opnieuw te beginnen…

Als je dit kunt tonen aan je kinderen, leer je ze iets heel waardevols voor de rest van hun leven. Op die manier leer je ze weerbaar in het leven staan. Hoe ze met tegenslagen kunnen omgaan en dat een omweg niet altijd negatief hoeft te zijn, integendeel!