Waar zit de pauzeknop van mijn dochter?

Herkenbaar?

Heb jij ook zo’n kind thuis rondlopen? Zo eentje dat hyper-de-pieper wordt van de stress. Zo eentje dat stuiterend door je huis beweegt omdat de energie uit haar lijf moet. Of zo eentje waar van hare ‘bebbel’ niet stil kan staan en maar blijft tetteren tot jouw oren er van gaan tuten?

Ja, zo eentje? Het is precies alsof ze geen pauzeknop heeft. Misschien heeft ze dat wel, maar hij is alleszins heel goed verstopt. Mijn dochter heeft nog geen goede manier gevonden om om te gaan met drukte, stress, indrukken... Ik weet dat ze alles heel goed registreert en dat de dingen dubbel zo hard binnen komen dan bij haar broers en zus. Mijn dochter is precies een spons. Ze neemt alles op en blijft het ook vasthouden. Maar eens haar emmertje vol zit, loopt het over en stuitert ze in het rond. Ze lijkt een beetje op de mama ;-).

Wanneer ze in deze modus zit, is ze niet te genieten en wil ik haar echt wel achter het behang plakken. Ik zelf raak dan ook opgedraaid en is het soms hard tegen hard. Dan zit het er binnen de kortste keren bovenhands op. En neen dat is niet wat ik wil, maar op zo’n momenten verstrekken we elkaar.

Het zou interessant zijn mocht zij haar pauzeknopje vinden. Niet alleen voor de mensen rondom haar, maar ook voor zichzelf. Het is ongelofelijk vermoeiend om geen rust te vinden. Dit houdt ze niet vol. Af en toe haar pauzeknop indrukken heeft alleen maar voordelen. Dan zou ze vrolijker rondlopen, alerter zijn, beter leren…

De ideale ouder

Maar wanneer mijn dochter weer in overdrive gaat, zou ik graag die ouder zijn die haar pauzeknop induwt. Haar mee naar buiten neemt om te wandelen, te fietsen… Kortom om te bewegen in de natuur. Om haar zo uit de stressvolle situatie te halen. Dan zou ze mogen ‘aflopen, ratelen’ en ik zou luister zonder naar oplossingen te zoeken. Want dit zou ik al doende geleerd hebben. Net zoals de meeste andere ouders zou ik eerst oplossingen aanreiken, maar daar is ze niet mee opgezet zijn. Ze is niet naar oplossingen op zoek zijn, ze wil gewoon stoom aflaten.

Ik wil die ouder zijn die tijdens het wandelen samen met haar ontdekt dat onze ademhaling rustiger wordt door onze focus te verleggen. En dat ik dan op het geweldige idee kom om daar mee te gaan spelen: eens heel diep ademen, heel hard zuchten, adem inhouden, eens heel hard schreeuwen… Ik weet dan ook dat het geen zicht is. Maar daar trek ik mij er niks van aan. Het maakt mij helemaal niet uit wat anderen ervan denken.

Dat we samen ontdekken dat deze ademhalingsoefeningen ervoor zorgen dat ze haar pauzeknop heeft ingedrukt. Dat ik haar gedurende de wandeling rustiger zie worden. Omdat we heel bewust met onze ademhaling bezig zijn. En dan leg ik haar uit dat wanneer we onze aandacht naar onze ademhaling verleggen, komt ons lijf terug tot rust.

En natuurlijk zou ik ook nog een ander spelletje spelen tijdens de wandeling. Namelijk luisteren naar de geluiden die je hoort gedurende een aantal minuten en dan vertellen aan elkaar. Dan zie ik haar zakken. Zie ik haar rustiger worden.

Het zou voor mijn dochter handig zijn dat ze niet zo afhankelijk is van mij om tot rust te komen. Want wat moet ze doen als ik niet beschikbaar ben? Hopen dat andere mensen mijn rol overnemen?

De ideale situatie zou zijn, mocht ze dit allemaal alleen kunnen, maar daar zijn we nog niet. Voorlopig ben ik haar pauzeknop en hoop ik dat ze de dingen die we samen doen kan toepassen in andere situatie. Maar dat zal met vallen en opstaan gaan. Daarvoor zullen we allemaal geduld moeten hebben.

Mijn inzichten

Ja, deze en vele andere inzichten wil heel graag hebben. Maar niks is minder waar of toch maar gedeeltelijk waar. Ik ken al heel veel trucjes en ik weet uit ervaring dat bewust ademen en de focus verleggen helpt. Maar waarom is het dan zo verdomd moeilijk om deze dingen niet toe te passen?

Misschien moet ik eerst eens naar mezelf kijk. Ik wil dat mijn dochter haar pauzeknop vindt, maar ik vind hem zelf heel zelden. Ik voel me soms zelfs schuldig wanneer ik na een hele werkdag me in de zetel plof wanneer er nog bergen was op mij staan te wachten. Ik zelf ratel en kan mijn bebbel ook niet houden wanneer ik van een vergadering kom. En dan mag mijn man het ontgelden. Kortom al de dingen die ik ergerlijk vind aan mijn dochter doe ik zelf. Hoe confronterend is dat.

Dus misschien moet ik samen met haar aan de slag gaan, samen zoeken wat voor ons werkt en de dingen die we afgesproken hebben DOEN!! En mij niet meer verschuilen achter deadlines, werk…

Hop een flinke sjot onder mijn kont en er werk van maken. Want wanneer ik aan mijn kinderen kan tonen dat ik af en toe mijn pauzeknop in druk. Dat wanneer ik voel dat de stress de bovenhand neemt, ik gas terug neem en af en toe ga wandelen ;-) zijn we allemaal weer een stap verder. Is dan alles in kannen en kruiken? Neen maar de eerste stap is wel gezet. Nu blijven volhouden en zoeken wat werkt voor mij en mijn dochter.

En als ik dan zie dat mijn dochter af en toe zelf uit de situatie weggaat dan jubelt mijn hartje. Dan weet ik dat het wel goed komt, maar dat we nog een weg af te leggen hebben.

En jij?

Wat houdt jou tegen om je pauzeknop in te drukken? Welke strategieën passen jullie toe? Welke werken goed?

Ik ben benieuwd, laat het zeker weten.

Heeft jouw kind hulp nodig bij het vinden van zijn pauzeknop? Neem dan gerust contact op.