Assertief ja! Of toch niet?

Wanneer ze thuis komt van school, mogen wij het uitzweten. Dan heeft ze een kort lontje. Dan moet ze haar frustraties van zich afschudden. Op sommige dagen komt ze zelfs huilend thuis en wilt ze van school veranderen. Ze voelt aan alles, wat er tussen haar en haar klasgenoot gebeurd is, niet klopt. Ze zou zo graag haar medeleerlingen van antwoord dienen, maar iets houdt haar tegen.

Wat? Ik heb het raden naar?

Ik vraag me af waarom ze niet zo assertief is op school. Ik weet dat ze het kan, dat heb ik zelf al meerder malen mogen meemaken. Maar ik zie dat het haar toch niet lukt.

Ik zou zo graag willen dat ze ook op school durft opkomen voor zichzelf. Zodat ze minder de speelbal is van die andere kinderen en dat ze zelf minder gefrustreerd is. Ik wens haar een rustig, zorgeloos leven. Een leventje waarin ze zichzelf kan zijn op alle vlak. Want ik weet, uit ervaring, dat wanneer mijn dochter ook op school assertief durft zijn, ze gelukkiger zou rondlopen. En zeg nu zelf, welke ouder wenst dat zijn kind niet toe!

Ik vraag me oprecht af wat haar tegenhoudt. Zou het kunnen dat ze bang is om niet graag gezien te zijn? Of is ze bang dat ze gezien zou worden als een betweter. Misschien wil ze bij de populaire meisjes horen en pikt ze alles van hen… Ik weet niet wat er speelt, dus dringend tijd om met mijn dochter een gesprekje aan te knopen. Om samen na te gaan wat er speelt. Hoe ze er mee kan omgaan en toch in haar waarde kan blijven.

Hoe aanpakken?

Dit is geen simpele opdracht. Ik weet dat meisjes van deze leeftijd ontzettend hard kunnen zijn voor elkaar. Ze hebben niet veel nodig om je uit de groep te zetten. En deze gedachte maakt mij héél boos. Mijn hart breekt telkens wanneer ik mijn dochter zo verdrietig van school zie komen. Ik zou dan heel graag het heft in eigen handen nemen. Deze dames eens goed mijn gedacht zeggen. Ze eens goed door elkaar schudden en tegen hen schreeuwen. Maar diep van binnen weet ik dat dit weinig zoden aan de dijk brengt. Integendeel, het is olie op het vuur.

Dus op zoek naar evenwicht. Hoe kan mijn dochter bij de groep horen zonder dat ze telkens in die onderdanige rol moet kruipen? Want daar wordt ze heel ongelukkig van, dan wordt ze een schim van zichzelf.

Uit het gesprek komt dat ze graag bij een groepje meisjes wil horen, maar dat ze de ene keer mee mag doen en de andere keer niet. En wanneer zij beslist heeft om met iemand anders te spelen ze haar komen opeisen. We hebben samen beslist dat wanneer ze gekozen heeft om met iemand anders te spelen ze niet meer in zal gaan op hun vraag. Ze zal ze uitnodigen om mee te spelen. Maar wanneer zij niet willen, zal ze verder doen waar ze mee bezig was. Ze weet dat het niet simpel zal zijn, maar ze wilt het echt proberen. Ze wilt bij haar keuze blijven en nee zeggen tegen deze meiden. Want op die manier blijft ze trouw aan zichzelf en is ze minder de speelbal. Wilt dit zeggen dat ze nooit meer met die meiden gaat spelen? Neen, maar vanaf nu neemt zij het heft in handen. Zij beslist zelf met wie ze speelt.

De eerste stap is gezet. We zullen zien hoe het zal lopen. Het zal niet altijd evident zijn. En ik? Ik zal klaar staan om haar op te vangen als het nodig is. Met haar in gesprek gaan, samen manieren zoeken die voor haar haalbaar zijn. Applaudisseren voor elke stap die ze zet richting van haar doel.

Weet je, Ik ben ontzettend trots op haar dat ze dit wil aanpakken.